Op 17 juli 2014 werd de MH17  in de Oekraïne beschoten met 298 mensen aan boord. Geen van hen heeft het ongeluk overleefd. Vorige week waren jullie er nog.
Je was meer dan 30 jaar een van mijn beste vriendinnen.  Als moeder was je blij dat je zoon en dochter mee op vakantie gingen. Met je kinderen en je man op vakantie, hele gezin bij elkaar lekker samen weg.
Je man (tevens mijn ex-schoonbroer) had nog even getwijfeld of hij de vlucht niet beter kon annuleren omdat hij ziek was. Maar nee, de vakantie is er ook om te ontspannen en te genieten en eenmaal daar gaan alle pijntjes en kwaaltje wel over. Donderdag vertrokken jullie met zijn viertjes vanaf Schiphol op weg naar jullie exotische bestemming.
Ik was die avond naar de sportschool. Toch maar gegaan hoewel ik last had van mijn voorhoofdholtes; voorvoelde ik wat er zou geburen? Er hing een teneergeslagen sfeer. Op het grote scherm waar de afgelopen weken iedereen enthousiast naar het WK voetbal had zitten kijken zag ik de eerste beelden van de vliegtuigramp. Ik bleef even kijken en haastte me toen naar de les, nog niet beseffend dat mijn 4 dierbaren bij de slachtoffers hoorden.
De taichi en yoga oefeningen gaven me de gronding om goed in contact te blijven met mijn eigen energie en ik dacht aan alle slachtoffers van die vlucht. Toen ik in de kleedkamer mijn telefoon pakte zag ik het bericht: “Bel terug mam, slecht nieuws “. Mijn zoon vertelde dat de nummers van jullie vlucht correspondeerden met het noodlottige vliegtuig. Ik moest gaan zitten. Het voelde zwaar en ik kon me met geen mogelijkheid voorstellen wat jullie meegemaakt hebben daarboven in die noodlottige momenten.
Toevallig was er ook een vrouw in de kleedkamer die een reisbureau heeft. Twee van haar passagiers waren op dezelfde vlucht geplaatst. Mijn eerste vraag: hebben ze pijn gehad? Ik moest er niet aan denken wat er in jullie omging op het moment dat het gebeurde, hebben jullie elkaar nog vast kunnen houden, in de ogen kunnen kijken? Ik vreesde het ergste. Maar iemand anders vertelde dat zoiets zo snel gaat dat jullie nauwelijks pijn hebben gehad. Patsboem zo snel, geen lijdensweg, just a split of a second….. A split of a second …. Ik kon het niet bevatten.
Ik wilde naar huis en kwam weer voorbij het grote scherm. De smeulende hopen. Ik kon ik het niet aanzien. Ik begon te trillen toen ik begreep dat het vliegtuig was beschoten door een stel idioten. Een berekende aanslag. Ineens waren jullie slachtoffers van zinloos geweld. Wat bezielt mensen dat ze op elkaar schieten? iemand haalde een glas water voor me en een half uur later kon ik naar huis.
Sindsdien zijn er beelden op TV. In het begin heb ik de TV uitgezet want ik kon het niet verdragen. Hoe vaak hebben we samen niet gesproken over de absurditeit van oorlogsgeweld in onze wereld en in die van de vorige generaties. En nu zaten we er ineens zelf middenin. Oorlogsgeweld raakt iedereen, altijd.
Sindsdien een rollercoaster van emoties waar we in terecht zijn gekomen. De manieren waarop ieder zijn verdriet verwerkt zijn heel verschillend. De beelden en de berichten in de media komen dan heel dichtbij. Het mag niet zo zijn dat de wereld geregeerd wordt door een klein aantal fanatiekelingen. Eerst het ongeloof over de ramp zelf en nu wat er politiek allemaal mee gebeurt en vooral ook wat er niet gebeurt. Het maakt me boos als ik zie hoe mensen zomaar rondlopen tussen de persoonlijke bezittingen van de slachtoffers die daar liggen verspreid. En dat er met lichamen wordt gesjouwd zonder dat men weet waar ze naar toe worden gebracht. Zorg toch dat alle slachtoffers naar hun familie terug kunnen en ze een waardig afscheid kunnen krijgen !
Ik ben niet bezig met de schuldvraag. Ik besef wel heel sterk hoe mijn leven verstrengeld is met dat van anderen. Er lopen natuurlijk altijd allerlei verhaallijnen door elkaar.  Maar het bewustzijn van hoe we met elkaar omgaan wordt wel bijzonder versterkt door dit soort aanslagen.
Samenleven is bewust het leven delen zoals het is bedoeld, vanuit je hart. Daarom lieve mensen: dank jullie wel voor alle medeleven; dat vind ik  fijn.
BIJ ZINLOOS GEWELD OP TV VRAGEN WE ONS AF: WIE DOET NOU ZOIETS?
HET ZIJN MENSEN !   MENSEN DIE ANDERE MENSEN AFSCHIETEN.
Onbegrijpelijk !